And So It Begins...

Na een paar weken inpakken en valiezen maken was het dan eindelijk zover, tijd om het avontuur te beginnen. Om eerlijk te zijn ging het maken van de valiezen niet zo vlot, er werd veel gewogen, verstoken van valies en dan toch nog maar iets thuisgelaten om onder die limiet van 20 kilo per valies te blijven. Gelukkig ging mijn tante mee en kon ik nog wat van mijn kleren kwijt in haar trolley.

Het resultaat van een paar uren
 inpakwerk

Terug naar deze ochtend, drie uur 's nachts vertrokken, de auto volgeladen met mijn valiezen, mijn broer en vriendin mee om mij uit te zwaaien en weg waren we. Eenmaal op de luchthaven aangekomen was het al snel tijd om afscheid te nemen. Een goed uur later, na een vlotte vlucht kwamen mijn tante en ik aan in Manchester, we vonden onze weg naar het treinstation redelijk vlot en genoten van een warme chocolademelk terwijl we wachtten op de trein naar Preston. Na de treinrit van één uur en de wandeling naar mijn kot kwam ik gepakt en gezakt aan. Ik werd hartelijk onthaald door de kotbazin en kreeg meteen een rondleiding. Na alles uitgeladen te hebben en mijn kamer wat ingericht te hebben, zocht ik mijn tante terug op. Het was tijd om Preston te verkennen. Veel meer dan een lange winkelstraat was het niet, maar daarom is het zeker niet minder gezellig. Na de noodzakelijke boodschappen zoals een adapter voor de stekkers en een hoofdkussen keerden we terug naar mijn kot. Vervolgens werd het thuisfront ingelicht met de nodige skypegesprekken en rondleidingen van mijn kamer. De tijd vloog voorbij en het was alweer tijd voor het avondeten. Mijn tante trakteerde mij in een lekker Italiaans restaurant (zie foto's hieronder). Na het eten waren we beiden erg moe en keerde ik terug huiswaarts en mijn tante naar haar hotel. Nu is het tijd voor wat welverdiende rust, want morgenvoormiddag ga ik al eens lang bij Hadi, mijn stagebegeleider om kennis te maken. Oh ja, het weer? Regen, regen en nog eens regen, Welcome to Great-Britain!