Na een cursus die erg veel leek op ons kwaliteitshandboek, kon ik beginnen in het labo. Het eerste werk dat ik kon uitvoeren was het optimaliseren van de PCR-reactie voor alle primers die we zullen gebruiken. Aangezien dat er redelijk wat zijn kon ik mijn week hier dan ook goed mee vullen. Vrijdagavond kreeg ik de mogelijkheid om mee te trainen met het basketbalteam van de unief. Ik keek hier al heel de week naar uit, omdat wat beweging mij wel deugd zou doen en ik hoopte ook wat toffe nieuwe mensen te leren kennen. Mijn vermoedens werden bevestigd, ik kwam terecht in een leuke groep en ik voelde me meteen welkom. Het deed ook deugd om terug basketbal te spelen nadat ik twee jaar geleden gestopt was. Alles leek goed te gaan tot vijf minuten voor het einde van de training. Ik maakte een hoge sprong om een rebound te nemen, kreeg een duw in de lucht, kwam slecht neer op mijn enkel en 'KRAK'. Een helse pijn ging door mijn voet en ik kon er niet meer op staan. Gelukkig waren mijn teamgenoten erg behulpzaam, ik werd naar de kant ondersteund en iemand ging ijs halen om op mijn voet te leggen. Ik maakte me niet te veel zorgen, want ik had wel al vaker mijn enkel omgeslagen. Meestal kon dit opgelost worden met wat ijs en wat rust. Een half uur later besloot ik dan toch maar om naar huis te wandelen, of eerder manken. Ik was nog maar een straat ver en voelde al dat ik nooit thuis ging raken. Dan maar een taxi bellen, gelukkig kwam die redelijk vlug en was ik dan ook snel thuis. Na het thuisfront ingelicht te hebben over mijn accidentje besloot ik toch om de dag erna naar het ziekenhuis te gaan. Eenmaal aangekomen op de dienst spoedgevallen en mij aangemeld te hebben, werd ik vriendelijk verzocht plaats te nemen in de wachtzaal. De wachttijd was ongeveer twee uur. Ik dacht dat ze overdreven om de patiënten niet ongeduldig te maken, maar ik had het bij het foute eind. Een dikke twee uur later kwam een dokter mij halen, een paar röntgenfoto's later kreeg ik de uitslag. Een stuk van mijn ligament was losgescheurd van mijn bot. Ik kreeg een paar krukken mee en de dokter wist me te vertellen dat het wel een tweetal weken kon duren vooraleer ik terug normaal kon stappen en de zwelling zou wegtrekken. Daar zat ik dan, op mijn kamer, been in de lucht, ijs op mijn opgezwollen, blauwe enkel. Mijn kotgenoot Lucas was zo vriendelijk om boodschappen te doen voor mij zodat ik niet moest verhongeren. Ik deed het wat rustig in het weekend en mijn stagementor liet ondertussen weten dat ik de rust moest nemen die ik nodig had. Gelukkig kon ik maandag, dankzij mijn krukken wel op mijn stageplaats raken. Labowerk zat er de eerste dag niet in, want lang rechtstaan is lastig voor mijn voet. Ik besloot dan maar om mijn lab notebook verder aan te vullen en nog wat protocols op te zoeken en door te nemen.
Basket zit er dus de eerste paar weken/maanden niet meer in voor mij, ik zal een rustigere sport moeten opzoeken denk ik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten